Je leeft als ouder je dagelijks leven met je kind, en dan opeens ga je naar een ziekenhuis. Het is één en al bevestiging van je ergste vermoedens. Gelukkig staat er een vakkundig team klaar met onderzoeksplannen, een voorstel voor behandeling, verzorging, begeleiding - én met adviezen voor het gedrag van ouders. Ouderschap is gebouwd op velerlei normen en waarden, maar vooral op hoop en vrees: de hoop dat het kind gelukkig en gezond opgroeit - met parallel daaraan de vrees dat dit, door wat voor onvoorziene oorzaak ook, niet zal gebeuren. Door het stellen van een diagnose wordt die vrees werkelijkheid: er is iets ernstigs aan de hand. Met het kind. Een tijd lang werden toenemende symptomen voor iets anders aangezien: griepje, verkoudheid, een lichte malaise: 'gaat wel over'. Opvallend vaak wordt dit gevolgd door avondbezoek aan een huisartsenpost die dan met spoed doorverwijst naar de poli van het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Daar worden de vermoedens van de huisarts en de vrees van ouders bevestigd: iets ernstigs. Na het aanhoren van de diagnose bevinden ouders zich in een staat van chaos. Naderhand verwoorden zij dit als: de grond viel onder mijn voeten vandaan; ik kon niet luisteren naar wat de arts zei; ik zag alleen maar die tumor op het scherm; ik heb twee weken in een mist geleefd. Opeens is er de confrontatie dat het leven niet zo veilig is als het leek, maar onvoorspelbaar en bedreigend. Volgens protocol is er dan contact met de afdeling maatschappelijk werk, en dit artikel gaat over het aanbod van de maatschappelijk werker aan ouders in de diverse stadia van een crisis die maanden kan duren. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.