Het boek van journaliste Bronja Prazdny (2015) vormt zowat een mijlpaal in het genre van de getuigenisboeken rond psychologie en psychiatrie. Het feit dat Bronja dertien getuigenissen optekende zou tot grapjes over dertien in een dozijn kunnen leiden, maar dat kan niet: ook elk mens met autisme is uniek. Het boek geeft aan dat genderverschillen tot (te) late diagnoses leiden. Nu is genoegzaam bekend dat een ontwikkelingsstoornis zoals autisme niet aan iemand te zien is, dus ook niet bij vrouwen. En zo waar: wat bij zowat elke getuigenis terugkomt is dat kennissen of collega’s reageren dat de dames een beetje raar zijn, maar eigenlijk niet gehandicapt lijken. Ten dele is dit waar. Alle vrouwen zijn gemiddeld tot hoogbegaafd, en een aantal heeft een succesvolle carrière of een normaal lijkende gezinssituatie. Meerderen kregen bij een vreemd voorval te horen ‘wij vonden dat typisch jou’. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.